sessiz haykırış..

 sözleri ok gibi saplanmış göğsüme..

ama bilen yok..

şimdi ne yapar kim bilir aklına gelir miyim hiç..

olsa olsa bir pul değerindeyim..

oysa ben her saat her dakika her saniye bir umutla içimde...

beklemekteyim...

şimdi çalar telefon, biter bu sessizlik diye..

belki gömülür karanlıklar derinliklere..

ama bu olmayacak biliyorum..

ben böyle durduğum sürece onun içinde de büyüyecek..

bir şüphe..

ve soğutacak onu benden...

korkum kaybetmek evet..

ama neyi..

kendimi mi ?

her durumda aynı şey değil mi zaten..

bulduğun değil miydi o..

kendini onda.. onu senden..

karanlık oda ve sessiz..

uyumasam en fazla 8 saat sürer..

sonra yine başlar hayatın şamatası..

düşünür dururum öyle ama o bunu bilir mi..

nereden bilsin..

aslında bağırmak istiyorum sesim kısılana kadar..

neredesin diye..

duyar mı ?

nereden duysun..

üşüyorum desem..

gel sarılayım der mi şimdi?

ben ağlasam hisseder mi ?

nereden hissetsin..

oysa bir kalbimiz var demiştik..

müjdelemiştik hep mutlu yarınları..

savaşmıştık bitmesin diye..

bitti desem inanır mı ?

neden inanmasın..

her ne olduysa..

şimdi çıksa gelse..

sarmaz mıyım onu?

gel.. yeter ki gel..

dayanmak zor.. sevgilim..