şimdi sen daha soğuk bir odada kim bilir ne haldesin.. belki koydun elini o çok sevdiğim çenene ve dalmışsın düşüncelere.. ara sıra bakıyorsun telefona.. ses yok.. düşünüyorsun belki elin telefona gidiyor ve geri çekiyorsun.. sonra içini bir ateş sarıyor ve diyor ki hayır böylesi daha iyi.. yanıyor için ama duruyorsun öylece.. gururun ezilmiyor bir türlü bırakmıyor kendini..
belki de aklının ucundan bile geçmiyor hiç biri ama şimdi ben düşünüyorum o güzel anları yaşadığımız.. diz dize oturduğumuz gözlerimizin içine baktığımız zamanları.. bir gülüşünün bir bahara dönüştürdüğü odamızı.. soğuktan sıcağa geldim. evet belki katili benim bu hikayenin ama uzakta olsaydı zor muydu bu kadar tutmak sıkıca o titreyen elleri.. belki böyle biter bu masal ama unutmam kahramanı ve prensesini.. unutmam bana hayat dediğin o zamanları.. umarım sen de unutmazsın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder