Ne kadar geçti üzerinden? On yıl mı? On beş mi olmak üzere? Artık yılların nasıl geçtiğini anlamıyorum. Sanki uyurken zaman algımızın kaybolması gibi ben de bir süredir uykudayım. O yüzden gözlerim açıkken rüyalar görüyorum. Evet oldum olası hayalperest bir yapım var. Ama eskiden hiç bu kadar hayal kurduğumu hatırlamıyorum Nihan.
Geçen bu zamanda uzaktan izledim seni. Bazen haberin oldu bazen de olmadı. Hani diyor ya şarkıda; "gittiğin günden beri, ne hallerdeyim, düşündün mü hiç?" Aslında en çok merak ettiğim şey buydu. Ayrıldığımızdan beri seninle ilgili hayallerim, benim senin aklına gelme ihtimalimden oluşuyordu. O kadar küçüktüler işte. Bununla mutlu olmayı ve yetinmeyi öğrenmiştim. Çünkü ne geliyordun ne de benden gidiyordun Nihan.
Anlamadığım bir şey var, aynı zamanda da hissettirmediğin. İçip içip sana yazdığım zamanlarda kalbinde bir şeyler hiç kıpırdamadı mı? Eğer kıpırdadıysa bunu hissettirmemeyi nasıl başardın? "Poker face" diye bir tabir vardır bilirsin. Bunu yüzünü göstermeden yapabilen nadir insanlardansın bence. Belki de asıl mesele yüzünü görememektir. Belki bunları okurken ya da okuduktan sonra ağlıyordun. Kim bilir? Eğer bir şey hissetmediysen, sen böyle taş kalpli olmayı nereden öğrendin Nihan?
Gözlerimin rengini hatırlıyor musun? Bana sorarsan ben seninkileri hiç unutamadım. Birlikteyken hiç söyledim mi hatırlamıyorum ama aklıma gelmişken söyleyeyim. Çok güzel gözlerin vardı. Belki sadece gözlerine bile aşık olmuş olabilirim. Gözlerinle ne de güzeldin. Hiç düşündün mü? Gözler neden bu kadar önemli. Üzerine bir sürü şarkılar şiirler yazılmış. Mesela kol için neden yazılmamış? Ne kadar saçma bir düşünce değil mi? İşte bizim ayrılığımızın arka planında biraz da bu var. Göz açıp kapama süresinde olan birlikteliğimizde birbirimizi ancak bu kadar anlayabildik. Bana sorarsan her şey unutuluyor da bakışlar unutulmuyor Nihan.
Bazen şöyle hayaller kuruyorum. Işınlanma icat olmuş ve sadece ikimiz bir anda hiç bir allahın kulunun olmadığı bir yere ışınlanıyoruz. O zaman sana neler söylerdim acaba? Yıllar içinde seni hatırlatan onca şeyi mi anlatsam yoksa geçmiş defterleri mi açsam ne yapacağımı bilemezdim herhalde. Benimle karşılaşmak, elbette senin için bir şaşkınlık vesilesi olurdu. Ben ise gittiğim şehirler veya uzak yerlerde, bazen de sokakta yürürken, seninle karşılaşma ihtimalimi bile hep aklımda bulundurduğumdan bu durumu hemen kabullenirdim. Ne kadar imkansız olsa da hayal işte. Düşünceler hiç bir yere sığmıyor. Görüyorsun işte, hayalperest olduğumu söylemiştim Nihan.
Hatırlıyorum da hep sana kendimi açıklamak gibi bir derdim olurdu. Ne yaparsam yapayım sana yaranamadığımı hissederdim. Bunu hiç fark etmiş miydin? Bir gün gelip bunu neden böyle yaptığımı idrak ettiğimde çok da anlam veremedim kendime. Halbuki yeryüzünde sekiz milyar insan vardı ve sen onlardan sadece biriydin. Seni özel kılan neydi hala anlayabilmiş değilim. Bunu galiba ancak bir yaratıcı varsa o biliyor. Ya da kendimi bir psikoloğa filan teslim edip analizimi yaptırmam gerekecek. Bu yaştan sonra psikolog seanslarında çürümek istemiyorum. Derdimi kime anlatsam bilemiyorum Nihan.
Hep ben konuştum. Bir yandan seni de dinlemek lazım.. Bilim adamlarının söylediğine göre her insan çok çok farklı düşünce yapılarına sahipmiş. Dolayısıyla empati denen şeyin biraz da bu nedenle evrimleştiği aşikar. Sen bu konularda konuşmayı sevmezsin biliyorum. Zira sen güzel şeyleri ve yaşamın kendisini seviyorsun. Ben de senin gibi olmayı çok isterdim aslında. Ama yaratıcıdan mı dersin yoksa varoluştan mı dersin bilmiyorum ama sen öylesin, ben de böyleyim Nihan.
Bunca zaman sonra ilk defa yazmanın heyecanıyla sana çok fazla yüklenmemiş olmayı umuyorum. İnsanı en çok rahatsız eden şeyler konuşamadıkları ve yapamadıkları şeylermiş. O yüzden mazur gör. Ama sen de haklısın çünkü pes eden ve bırakan bendim. Sonra anladım ki bıraktım sanmışım, sen ise bırakmak nasıl oluyormuş bana öğrettin. Öğrettiğin ve yaşattığın her şey için tekrar teşekkür ederim Nihan.
